. . . در سـالتحصـیلـی 56 - 55 در کـلاس سـوّم راهنـمــایـی درس میخـوانــدم .نـام معلّــم « تعلیمـات اجتمـاعـی » مـا آقـای « کسایی » بود .
 . . . نمیــدانـم چـرا بـا او میــانۀ خـوبی نـداشــتم؟ از این رو از درسش خـوشـم نمی آمــد . نـاگفـته نمـانــد؛ در آن سـال امتحــانـات 4 نوبتـی بر گــزار میشــد و نمــرات من در نوبت اوّل 8 و در نوبت دوّم 2 شــده بــــود . نوبت ســوّم امتحـانـات (که به صـورت شفــاهی بــود) شــروع شــد؛ برای جبــران مـافـات، خـداییش خـوب خـوانــده بـودم . ولـی او نمــرۀ واقعـی مــرا نـداد و گفت: بـا تـوجّه به نمــرات ضعیف نـوبتهــای قبــل، اگــر الآن نمــرۀ واقعـی تـو را بـدهــم میگــوینــد ارفـاق کــرده ای ؛ بـا اینـکه میــدانـم حقّـت بیش از این است و نمــرۀ 10 را برایـم گــذاشت . دیگــر بکلّـی از این درس مـأیـوس شــدم و تـا خــرداد مـاه حتّـی لای آن کتـاب را هــم، بـاز نکــردم و گــذاشــتم برای تجـدیــدی شهـــریــور .

 . . . مـوقـــع امتحـانـات نهـــایی خـــرداد رســـید؛ یک روز قبـــل از امتحـــان « تعلیمـات اجتمـاعی » با خــودم گفــتم: چنــد وقتـی است کـه این کتــاب را کنـــار گـــذاشتـه ام، حــالا یک شب هـــم که هـــزار شب نمیشـــود؛ کتــاب را همــــراه با یک پتـــو برداشـــتم و رفتـــــم دور میـــدان بـابـا طـاهـــر عـــریـان؛ در زیــر نــور چـــراغ بـرق، تا صــــبح ، چنـــدین بار آن کتــاب را خـوانـــدم تا شـایــــد بتـــوانـم نمــــرات از دست داده را جبـــران کنـــم و کـار بـه شهــریـــور نکشـــد .

 . . . صــــبح بـا حـالتـی خـواب آلــود وارد مـدرســـه شـــدم؛ در سـر جلسه، از بی خـوابی چــرت میـــزدم، وقتـی برگـه هـــای امتحــانـی را بیـن دانش آمـــوزان تـوزیـــع میشـــد، قلبـــم از شــدّت هیجـان و اضطــراب داشت از سینـه ام بیـــرون میـــزد . نگــاهـی به ســـؤالهـا انـداختــــم، بـه نظـــرم خیلـی آســان می آمـدنـــد؛ آنقــدر سـاده که مـانــده بـودم، اوّل جـواب کـــدام ســـؤال را بنــویســـــم؟

 . . . فـــردای آن روز آقـای « کســایی » مـــرا دیـــد و گـفت: تــو حتمـــاً تقلّب کـــرده ای که چنیـن نمـــرۀ بـالایـی آورده ای؟ مــن نیـــز در جـواب ایشــان (بـا یـاد آوری قضـیّۀ نـوبت ســـوّم امتخـانـات) گـفتــم: اگـــر اینطـــور فکـــر میکنـی؛ حاضـــرم در حضــــور شـخص شمـا دوبـاره امتحـان دهـــم چـون واقعـــاً خـوانـــده بـــودم . او چیـــزی نگفت و . . .
 . . . من نیـــز بـا اخـذ نمــــرۀ 19 قبــــولی خـود را در خــــرداد 56 رقــــــــم زدم . . .  

. . . ( یک شب هــزار شب نمیـشه ولـی یک شـبه ره یک سـاله میـشه . . . ) . . .

http://KhalilKord.LoxBlog.Com